غم فراق تو تا ریشه و عصب برسد

اگر غروب کند آفتاب و شب برسد

مرا علاج کند غیر تو کدام طبیب

برای کشتن من چون که درد و تب برسد

عزیز و خاطره انگیز و زندگی ساز است

خیال لطف تو وقتی که بی سبب برسد

بگو چه کار کنم ؟ در کجا گریزم من

اگر که جانم از آغوش تو به لب برسد

غافلی از اینکه از دوریت دلتنگم چقدر

با دل بی طاقتم هر روز می جنگم چقدر

زود رنجم می کنم با هر کس جنگ و جدل

دور از تو دور از آداب و فرهنگم چقدر

خواب می بینم که پیشم هستی و در خوابها

می زند قلب من و هی می پرد رنگم چقدر

می زنم در خلوت خود خاطراتت را ورق

با خیالت محو و غرق شعر و آهنگم چقدر

آه ای آهوی صحرای خیال وحشی ام

می گریزی تا کجا؟ بیهوده از چنگم چقدر ؟

هر دم دو هزار آدم اعدام کنند
بامکر و فریب صبح را شام کنند
سر می بُرم آبادی و آزادی را
روزی که مرا مقدّس اعلام کنند

خامه و شیر می دهید به ما

موز و انجیر می دهید به ما

خانه ای شیک و یک اقامت خوب

توی «ازمیر » می دهید به ما

خفه مان کرده بوی گند شما

عطر و بوگیر می دهید به ما

مثل ایران خراب و ویرانیم

وام تعمیر می دهید به ما

ای کسانی که از صغیر و کبیر

دایما گیر می دهید به ما ،

می رسد روزگار نغزی که

یک دل سیر می دهید به ما

با عرق داخل جهنّمتان

ماست موسیر می دهید به ما !

میان مکتب تو کشف کردم

در آغوش شب تو کشف کردم

خوشا بر من پس از سردرگمی ها

جهان را با لب تو کشف کردم

آکنده ام از طعم گس لبهایت

دوریّ و پُرم از هوس لبهایت

بگذار لب مرا به آتش بکشد

آتشکده مقدّس لبهایت

">جز دوز و کلک متاع بازارش نیست

از تنبلی و مفتخوری عارش نیست

عمریست سوار کول مردم شده است

مجذوب صدای بلبل عشق تو است
شعر و غزلم تسلسل عشق تو است
آغوش و دهان و بستر اشعارم
هر صبح پر از عطر گل عشق تو است

آزادی و آن بال و پری است که نیست
امّید رهایی و دری است که نیست
گاهی همه شهر و قشنگی هایش
در اصل همان یک نفری است که نیست

سرچشمه اشعار و پَر و بال من است
درمان و دلیل خوشی حال من است
یک بوسه ات ای منبع شادی و نشاط
آذوقه ماه و هفته و سال من است