برای دیدن تو خواب من به هم خورده است
تمرکز من و اعصاب من به هم خورده است
تو شمس هستی و من مولوی و در عشقت
حریم حرمت و آداب من به هم خورده است
کدام ماهی رودی که محض آمدنت
سکوت ممتد تالاب من به هم خورده است
به دست غصّه و اندوه دوری ات همه عمر
شب شراب خوش و ناب من به هم خورده است
نبوده ای که ببینی چگونه در غم تو
شکوه چهره شاداب من به هم خورده است
به سوی توست پس از این رکوع و سجده من
که مسلک من و محراب من به هم خورده است
تاریکی جهان مرا کاش حس کنی
آشفتگیّ جان مرا کاش حس کنی
پاییز نام دیگر من شد بدون تو
دلتنگی خزان مرا کاش حس کنی
سرشار از سکوت و پر از یأس و مبهم است
شبهای آسمان مرا کاش حس کنی
ای آنکه غرق کرده مرا وسعت غمت
اندوه بی کران مرا کاش حس کنی
فریاد و آه و ناله و درهم شکستن ِ
سنگین استخوان مرا کاش حس کنی
در زیر چرخ های غم بی تو بودنم
تقطیع بی امان مرا کاش حس کنی
ای تندباد عشق که در من وزیده ای
تخریب آشیان مرا کاش حس کنی
از چشمه خیال تو جوشیده این غزل
شعر مرا،زبان مرا کاش حس کنی
این روزها بدون تو افسرده ام،بدم
مابین مرگ و زندگی خود مردّدم
سنگین و سخت می گذرد زندگانی ام
این لحظه های بی هدف و تلخ و مُمتدم
در عالمی که نیست به جز عشق مقصدی
غیر از تو نیست قبله ومقصود و مقصدم
گفتی بگو که در دو جهان مذهب تو چیست؟
عشق است مذهب من و بی عشق مرتدم
دنیا سیاه بود اگر عشق تو نبود
هستی چه بود از تو اگر دم نمی زدم؟
شوق رسیدنِ به تو در من اگر نبود
چون قایق شکسته به دریا نمی زدم
از آن زمان که وارد اشعار من شدی
در عشق و عاشقانه سرودن سرآمدم
ای دختر اثیریِ شبهای شعر من
گسترده شد به دست تو روح مجرّدم
زشت است که صرف داد و فریاد شود
ای حضرت حق گناه ما یاد شود
یادت نرود که در شب اول قبر
کاری بکنی که روحمان شاد شود
از گوشه ی چشم تو تراوش کرده
در خنده ی زیبای تو جا خوش کرده
فهمیده یگانه مقصد عشق تویی
درباره عشق هر که کاوش کرده
آغوش تو روح گرم تابستان است
آن چیز که در وهم نیاید آن است
لبهای تو انعکاسی از جام شراب
موهای تو کشتزاری از ریحان است
تفسیر خوبی تو و شرح و بیان توست
این شعرها که آن من و از زبان توست
میخانه ای که در همه عالم شراب آن
در مستی اش نظیر ندارد لبان توست
تنها پناه و گرمی شب های سرد من
آغوش بی مضایقه و مهربان توست
در فکر و شعر و زندگی و تار و پود من
جاری ترین شراب نگاه نهان توست
تو چارفصل عشقی و در قلب من مدام
لطف حضور سبز بهار و خزان توست
تصویر هزار یاد داری در من
از خاطره ها زیاد داری در من
ای رمز دوام زندگانی ای عشق !
عُمریست که امتداد داری در من
سرچشمه مستی ّ و شراب است تنت
عطر خوش گل وام شده از دهنت
ای آنکه لبت مرهم لبهای من است
عُمریست پُرم از عطش خواستنت
غم فراق تو تا ریشه و عصب برسد
اگر غروب کند آفتاب و شب برسد
مرا علاج کند غیر تو کدام طبیب
برای کشتن من چون که درد و تب برسد
عزیز و خاطره انگیز و زندگی ساز است
خیال لطف تو وقتی که بی سبب برسد
بگو چه کار کنم ؟ در کجا گریزم من
اگر که جانم از آغوش تو به لب برسد